Na wstępie trzeba wyraźnie zaznaczyć, że leczenie protetyczne z zastosowaniem wszczepów nie jest cudowną metodą, którą można stosować u wszystkich pacjentów i we wszystkich przypadkach. Stanowi ona uzupełnienie, a nie zastąpienie tradycyjnych metod rehabilitacji protetycznej. Wskazania do stosowania wszczepów jako filarów protetycznych są bardzo szerokie. Można je stosować do uzupełniania braku jednego zęba, kilku zębów lub bezzębia całkowitego, które można rehabilitować protezą stałą lub ruchomą. Decyzja o zakwalifikowaniu pacjenta do leczenia implantologicznego może zostać podjęta dopiero po zebraniu wywiadu i wnikliwym badaniu klinicznym, uzupełnionym badaniami dodatkowymi.
W wywiadzie ogólnym i szczegółowym należy zwrócić uwagę na te schorzenia, które mogą mieć wpływ na zaniechanie decyzji o leczeniu implantologicznym. Zostaną one dalej wymienione. Dodatkowo należy starać się określić stan emocjonalny pacjenta, aby ustalić, czy jego oczekiwania są realistyczne, czy jest odpowiednio umotywowany i czy będzie ściśle współpracował z lekarzem. Niebagatelną sprawą jest również wyjaśnienie możliwości finansowych pacjenta, gdyż do chwili obecnej leczenie implantologiczne jest bardzo kosztowne.
Leczenie implantologiczne można zastosować u pacjentów z ogólnie dobrym stanem zdrowia, pozwalającym na wykonanie zabiegu chirurgicznego, mających odpowiednią ilość i jakość tkanki kostnej, w której można usytuować wszczep, potrafiących utrzymać wzorową higienę jamy ustnej, zrównoważonych psychicznie i rokujących nadzieję na dobre współdziałanie z lekarzem stomatologiem.
Wszczepy można wprowadzić do tkanki kostnej po zakończonym rozwoju kostnym, a więc po 16 roku życia. Górna granica wieku nie jest określona.
Chen i Scharer podają następujące przeciwwskazania do zabiegu implantologicznego:
Bezwzględne:
- ostre schorzenia ogólne;
- choroby psychiczne (np. psychozy, dysmorfofobia);
- alkoholizm, narkomania.
Względne:
- brak wystarczającej ilości tkanki kostnej do umieszczenia wszczepu;
- zła jakość kości;
- pacjent poddany naświetlaniu;
- insulinozależna cukrzyca;
- nałogowe palenie tytoniu.
Wydaje się, że w ślad za Arcuri i Langiem - przeciwwskazania można podzielić na anatomiczne i medyczne.
Do anatomicznych zalicza się niewystarczającą ilość i złą jakość kości, które uniemożliwiają osadzenie wszczepu w podłożu i uzyskanie początkowej jego stabilności, co jest warunkiem rozpoczęcia procesu integracji kostnej. Przeciwwskazania medyczne odnoszą się do trudności w gojeniu się tkanek, które mogą być czasowe lub długotrwałe. Zalicza się do nich również ostre infekcje ogólne i miejscowe, w czasie trwania których nie wolno wykonywać zabiegu wprowadzania wszczepu do kości. Przeciwwskazane jest również wykonywanie leczenia implantologicznego u pacjenta z zaburzeniami psychicznymi, gdyż rezultat leczenia jest zawsze niepewny, a sam zabieg i jego następstwa mogą przysporzyć później zarówno pacjentowi, jak i lekarzowi wielu poważnych kłopotów. Jest to problem szczególnie trudny, gdyż stomatolog może mieć trudności z wczesnym rozpoznaniem takiego schorzenia.