Blomberg wymienia następujące schorzenia psychiczne stanowiące przeciwwskazania do leczenia implantologicznego:
- syndromy psychiczne, takie jak schizofrenia i paranoja;
- nadużywanie alkoholu i narkotyków, jeżeli rozpoznanie nie potwierdzi z całą pewnością, że przyczyną uzależnienia jest problem uzębienia;
- zaburzenia charakterologiczne i zespoły neurotyczne, np. histeria i zaburzenia osobowości;
- dysmorfofobia (nieuzasadniony lęk przed deformacją) i nierealistyczne oczekiwania oraz wymagania odnośnie do estetycznych wyników zabiegu, które przesłaniają lepszą retencję protezy;
- zespoły uszkodzeń mózgowych i demencja starcza.
Jak twierdzą Arcuri i Lang, kontrolowana cukrzyca, osteoporoza, choroby układu krążenia, podeszły wiek czy długotrwałe branie leków steroidowych nie są w zasadzie przeciwwskazaniem do stosowania wszczepów, należy tylko zachować niezbędne środki ostrożności podczas zabiegu. Podczas badania przedmiotowego trzeba zwrócić uwagę na stan błony śluzowej, która powinna być zdrowa, aby można nią pokryć wszczep. Wszelkie stany patologiczne, jak stomatopatia, zwłaszcza powikłana infekcją grzybiczą, lub inne zmiany zapalne powinny być bezwzględnie wyleczone przed leczeniem implantologicznym. Przyzębie również powinno być zdrowe, bez stanów zapalnych, a zęby żywe lub prawidłowo przeleczone endodontycznie. Zęby zatrzymane, resztki korzeni czy torbiele, jak również jakiekolwiek toczące się procesy nowotworowe w obrębie jamy ustnej i szczęki oraz żuchwy stanowią przeciwwskazania do leczenia implantologicznego.
Szczególną uwagę powinno się zwrócić na stan podłoża kostnego. Trzeba określić, czy istnieją warunki anatomiczne do wprowadzenia wszczepu. Należą do nich ilość i jakość tkanki kostnej, usytuowanie dna zatoki szczękowej, przebieg kanału żuchwowego oraz ujścia nerwów bródkowych.
Lekholm i Zarb przedstawili klasyfikację ilości i jakości tkanki kostnej w bezzębnej żuchwie i szczęce, prezentowaną obecnie w wielu podręcznikach klinicznych.